Bart Drost
Het vage vuur gloeit even op
het moment dat ik hem lopen zie
Hij die ik was, geweest had kunnen zijn, wil.
En dikwijls grijpen dan, later meest,
vonkende vlammen doelloos om zich.
Willoos brand ik mij aan zonde, telkens weer.
‘van weemoed & verlangen’
een online archief