Wat is de moeite waard om te zien in de stad? Beeldende Kunst Nijmegen vraagt het aan verschillende schrijvers, die hun gedachten delen over beeldende kunst in de stad. Deze keer over de zomerexpositie van Galerie Zeven Zomers.

Galerie Zeven Zomers vierde afgelopen zondag zijn 20-jarige bestaan. Een feestje werd het: met ballonnen, champagne, een jazzy coverband (Jazzmay) en een overweldigende variatie aan vakmanskunst. De ‘nomadische’ galerie van eigenaar Eelko van Iersel heeft na zwerftochten langs onder andere Plein 44, het Besiendershuis aan de oude Waalkade en de Ganzenheuvel (nu de Blonde Pater) sinds 2016 een thuis gevonden in de Marikenstraat. Hier wordt winkelend publiek verleid tot het aanschaffen van bijvoorbeeld glaskunst, bronzen sculpturen of natural art. ‘Ambacht, positiviteit, esthetiek en mystiek’ met die woorden vat de goedlachse Eelko zijn visie op kunst samen. Hier vind je geen omgekeerde toiletten of op de muur geduct-tapete bananen, maar vakmanschap. Eelko: ‘Ik hou van kunstenaars die zich volledig onderlegd hebben in een discipline. Wie hier tentoongesteld wordt, heeft 20 tot 40 jaar ervaring in zijn of haar vak.’
 
Zoveel blijkt wanneer beeldhouwer Harry de Leeuw te midden van het feestgedruis in detail uitwijdt over de complexe techniek achter zijn bronzen sculpturen. Zijn Meerlicht spreekt tot de verbeelding: een met water gevulde bronzen schaal, met in het midden van het meer een eenzame vuurtoren. Harry: ‘Toen ik een kleine jongen was had ik al een fascinatie voor vuurtorens, ze stralen een mysterieuze onbereikbaarheid uit.’
 
‘Mystiek’ en 'spiritualiteit' zijn kernwoorden voor de galerie, Eelko’s drijfveer? ‘De aardse en de spirituele wereld samensmelten in kunst.’ De leegstaande panden waarin hij zijn galeries opbouwt worden volgens Eelko met sjamanistische rituelen gereinigd: ‘Vroeger zat hier een kledingzaak, maar toen ik het 10 jaar geleden aantrof was het pand vervallen. In die tijd heeft de ruimte zich gevuld met vuile energie.’ Daar lijkt inmiddels weinig meer van over, de galerie straalt met haar klassieke ‘White Cube' ontwerp en hoge plafond rust en ruimtelijkheid uit.
 
Het publiek vandaag bestaat uit opvallend veel vrolijk, maar sjiek geklede mensen boven de 50. De meesten prijken met kleurrijke overhemden en bloemenjurken. De enige jongeren zijn twee serveersters die champagne inschenken en hapjes serveren. De afwezigheid van jong publiek heeft volgens vaste gast Betty niets met de inhoud van de kunst te maken, maar met de dikte van de portemonnee. ‘Onder de kopers hier zit een hoop oud geld en vermogen.’ Of er een werk tussen zit dat ze zelf in huis zou halen? ‘Absoluut’. Ze loopt naar een werk van Rob Plattel dat Shore heet. Plattel maakt Natural Art, een artform die zich onderscheidt door met alleen natuurmaterialen te werken. In het werk Shore meanderen dikke takken naar boven, in iedere laag wordt het drijfhout steeds iets dunner. Deze zee aan takken toont niet alleen de symbolische waarde van natuur, maar ook haar tastbaarheid. Het is nauwelijks voor te stellen met welk engelengeduld en doorzettingsvermogen Plattel te werk is gegaan. Dat stukje vakmanschap mag dan ook wat kosten. Als Betty het werk van top tot teen heeft bestudeerd, fluistert ze: ‘3600 euro, daar gaat mijn spaarrekening.’
 
Tegen 2’en dromt het publiek zich om Eelko heen, die de menigte toespreekt. Hij kijkt dankbaar terug op 20 jaar Zeven zomers, met speciale aandacht voor de kunstenaars, die volgens hem ‘helende verhalen vertellen zonder woorden.’ Veelzeggend is de afwezigheid van informatiebordjes in de galerie. Bezoekers laten hun vrije geest de loop. Zo ook Paola, een vriendin van Eelko die vandaag vanuit Brielle in Zuid-Holland is komen rijden voor de opening. In de kleurrijke olieverfschilderijen van Eelko ziet ze ‘thermale baden’ en soms ook 'geisers'.
 
Voor Eelko staan de werken in de galerie op zichzelf en gaan tegelijkertijd een verbinding aan met elkaar: ‘Synergie’ noemt hij dat. Stilte is daarbij de sleutel tot de ervaring. Na afloop van de speech vraagt Eelko zijn publiek in stilte en met volledige aandacht naar Jazzmay te luisteren, die een cover van Through The Echo van Paolo Nutini speelt. Een hele uitdaging omdat het op deze zomerdag benauwd is en op de achtergrond geroezemoes van winkelend publiek klinkt. De opdracht sluit naadloos aan op de visie van Eelko. In zijn eigen woorden: ‘Pas wanneer je langer kijkt, kan er ruimte ontstaan voor stilte, onbevangenheid en intimiteit.’

Beeldende Kunst Nijmegen en IntoNijmegen
Beeldende Kunst Nijmegen is een platform waarin professionele beeldende kunstorganisaties in de stad verenigd zijn, om gezamenlijk te werken aan een sterke, zichtbare, solidaire en duurzame beeldende kunstsector. In opdracht van BKN schrijven onafhankelijke schrijvers inhoudelijke teksten over een kunstwerk, tentoonstelling, project of kunstinstelling, om het gesprek over beeldende kunst in Nijmegen aan te jagen. Met een kritisch oog en een liefde voor kunst gaan zij de diepte in over dat wat nu te zien is. Dit project is een samenwerking met IntoNijmegen.

Geschreven door: Ilja Scheifes
Foto: Tycho van Dijk